Minning um mann...

Eitt af því sem maður veit frá því maður fær eitthvað vit er, að öll munum við "deyja" einhvern daginn. Eftir því sem maður eldist þá þekkir maður óhjákvæmilega sífellt fleiri og fleiri sem kveðja þessa jarðvist og ekkert við því að gera annað en að hugsa eða segja; "Bestu þakkir fyrir samfylgdina".
Sumir eru eftirminnilegri en aðrir og einn af þeim sem nú hefur kvatt okkur er Hákon Aðalsteinsson fv. skógarbóndi á Héraði, sem við könnumst við sem fastan starfsmann við tollgæslu Norrænu hér við höfnina á hverju sumri. Þess utan rakst maður á hann af og til á fundum eða samkomum og alltaf var hann jafn skemmtilegur.
Ég kynntist honum raunar aðeins á Húsavík eftir að hann flutti þangað fyrir margt löngu, gifti sig þar og starfaði í lögreglunni, að mig minnir með föður mínum í einhvern tíma. Móðir mín hélt líka uppá hann vegna þess hve góður hagyrðingur hann var og ekki þótti henni heldur verra að þau áttu sama afmælisdag (13. júlí).
Ég held ég hafi lesið allar hans bækur og flest ljóðin hans og alltaf haft jafn gaman af því sem hann sendi frá sér.
Ég vil hér að lokum þakka honum fyrir að krydda hjá okkur mannlífið á jafn skemmtilegan hátt og hann gerði og læt eitt af hans eftirminnilegu ljóðum fljóta hér með, mér finnst það lýsa honum nokkuð vel.

LÍFSHLAUP KARLMANNSINS:

Barnaskólaárin eru mörgum fersk í minni
því miklar verða breytingar á líkamsstarrfseminni.
Okkur fer þá fljótlega að leiðast lestrarstritið
þá læðist gjarnan út í kroppinn fyrsta hvolpavitið.

Svo í kringum fermingu þá fá menn bassaróminn
og finnst þeir vera tilbúnir að kanna leyndardóminn.
En þetta er oftast klúður og klaufalegir fundir
því kynlífið á líka sínar raunastundir.

Fram að tvítugsaldrinum er talsvert um að vera
taumleysið er algjört og mikið oft að gera.
Því nú er það fjöldinn sem mestu máli skiptir
og mörgu Grettistaki um næturnar þú lyftir.

Frá tvítugu til þrítugs blómstrar lífsins leikur
löngunin er stöðug og andi holdsins veikur.
Þú lætur eins og knapi á ljónfjörugum hesti
þig langar til að gera það á klukkutíma fresti.

Frá þrítugu til fertugs eru gjarnan góðar stundir
geysilegur vilji og margir ástarfundir.
Af talsvert meiri nákvæmni þú tilfinningar metur
þú treinir þetta lengur og gerir þetta betur.

Síðan næsta tímabil fram að fimmtugsaldri
finnst þér alveg sjálfsagt að beita nýjum galdri.
Kroppurinn er fullur af fiðringi og vonum
þú ferð að vilja sofa hjá miklu yngri konum.

Þessi löngun fylgir þér fram á sextugsaldur
þér finnst þú vera töffari og svakalega kaldur.
Um sextugt fer að hrella þig viðsjáll vöðvaslaki
þú verður oftar þreyttur og tollir illa á baki.

Um sjötugsaldur finnst þér aftur fjörið vera að lægja
þú ferð nú yfirleitt að láta gömlu brýnin nægja.
Því miðar hægt ef vindurinn stendur beint í stefnið
þú stundar þetta bara til að halda þér við efnið.

Um áttrætt virðist sjálfsagt að hafa hug á konum
í hjartanu er ylur og löngunin að vonum.
Þér finnst það skipta miklu hjá meyjunum að vera
en manst þá stundum ekki hvað þú ætlaðir að gera.

Eftir þennan tíma er löngun best að leyna
og láta ekki glepjast þótt konur vilji reyna.
Í átökunum getur sálin gengið öll úr lagi
þú gætir orðið bráðkvaddur úr ellireiðarslagi.